Τα μάρμαρα της Πάρου!

Η Πάρος ήταν ξακουστή από την αρχαιότητα για τα περίφημα μάρμαρα της. Ολόλευκα και σχεδόν διάφανα, έχουν την ιδιότητα να απορροφούν το φως που πέφτει πάνω τους. Αυτό δίνει στα αγάλματα μια άφθαρτη γοητεία. Τα πιο σπουδαία αριστουργήματα του αρχαίου καιρού γινήκαν με τα μάρμαρα της Πάρου.

Σήμερα τα αποθέματα των μαρμάρων είναι πια λιγοστά. Μας πρόλαβαν και πήρανε τα πιο πολλά οι αρχαίοι Έλληνες. Βλέποντας όμως τι κατόρθωσαν να κάνουν με αυτά τα μάρμαρα, δεν μπορούμε παρά να ομολογήσουμε πως καλά έκαναν και πρόλαβαν να τα πάρουν.

Από τους προϊστορικούς χρόνους η Πάρος είχε κατοίκους. Δεν ήταν ποτέ ερημονήσι. Πρώτα είχαν πάει στην Πάρο οι υπήκοοι του βασιλιά Μίνωα από την Κρήτη. Ύστερα πήγανε οι Ίωνες.

Η Πάρος έχει πολλά κι απάνεμα λιμάνια. Κάποτε είχαν καταφύγει εκεί πρόσφυγες. Άλλοτε πάλι τα λιμάνια της Πάρου χρησίμευαν στους κουρσάρους σαν ορμητήρια.

Τον καιρό των Περσικών πολέμων η Πάρος ήταν με το μέρος των Περσών. Ο θρύλος λέει πως, τότε που ο Μιλτιάδης, ο ήρωας του Μαραθώνα, πολιορκούσε την Πάρο, οι κάτοικοι τα βρήκανε σκούρα. Τρομοκρατημένοι, έκαναν προτάσεις να παραδοθούνε. Τη νύχτα όμως είδαν, πέρα στη Μύκονο, μια πολύ μεγάλη φωτιά. Επειδή ξέρανε πως οι Πέρσες συνήθιζαν ν’ ανάβουν φωτιές έπειτα από κάθε νίκη, γελάστηκαν. Πήραν εκείνη τη φωτιά στη Μύκονο για γιορταστικό σημάδι. Σίγουροι πως νικούσαν οι Πέρσες, πισωστράτησαν. Ανακάλεσαν δηλαδή τις προτάσεις που είχαν κάνει για παράδοση.

Από τότε, όταν κάποιος αθετεί μια συμφωνία, συνηθίζουμε να λέμε «αυτός αναπαριάζει».

Στην Ελληνική Επανάσταση η Πάρος έλαβε μέρος και αγωνίστηκε μαζί με όλους τους άλλους. Φαίνεται πως το παρατσούκλι της το πήρε,  γιατί η «παρουσία» της στον αγώνα στάθηκε αξιόλογη.