Ο Μύθος της Ανάφη!

Οι πρώτες πληροφορίες που έχουμε για την Ανάφη μας έρχονται από πολύ μακριά. Είναι γνωστή από τον καιρό της Αργοναυτικής εκστρατείας. Η παράδοση λέει πως, όταν οι Αργοναύτες φύγανε με τη Μήδεια από την Αία τους έπιασε μεγάλη φουρτούνα. Τα κύματα υψώνονταν θεόρατα, ίδια βουνά. Δεν υπήρχε τρόπος να γλιτώσουν.

Τότε, άξαφνα αναφάνηκε, λίγο πιο πέρα από το καράβι τους, ένα μικρό νησί. Είχε βγει στην επιφάνεια της θάλασσας αναπάντεχα. Οι Αργοναύτες τρόμαξαν να το πιστέψουν. Εκεί που έβλεπαν το Χάρο με τα μάτια τους παρουσιάστηκε ένα νησί και σώθηκαν. Βάλανε αμέσως πλώρη και παρ όλο που το νησί δεν είχε λιμάνι, τα καταφέρανε να ποδίσουν και να βγουν στη στεριά.

Η χαρά τους για την απρόσμενη σωτηρία τους ήταν πολύ μεγάλη, τρώγανε, πίνανε, τραγουδούσανε. Κι επειδή το νησί είχε αναφανεί ίσα ίσα την κρίσιμη στιγμή και γλύτωσαν απ’ του Χάρου τα δόντια, του δώσανε το όνομα «Ανάφη».

Πέρασε καιρός. Χρόνια πολλά. Που Βενετσιάνοι πήραν το νησί. Οι Αναφιώτες βρεθήκανε κάτω από βενετσιάνους άρχοντες. Μα δεν τους όριζε πάντα ο ίδιος ο αφέντης. Ένας άρχοντας έπαιρνε την Ανάφη από τα χέρια του άλλου και οι κάτοικοι πλήρωναν αβάσταχτους φόρους χωρίς καλά καλά να ξέρουν σε ποιόν τους πλήρωναν. Όλο και πλήρωναν. Και ήταν τόσο φτωχοί. Δεν ήξεραν πώς να τα βγάλουν πέρα. Το νησί τους δεν απέδιδε σπουδαία πράγματα.

Κατατρεγμένοι από τη Μοίρα, πολλές φορές αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ανάφη. Έτσι έγινε και τότε που κάμποσοι Αναφιώτες ήρθανε στην Αθήνα και χτίσανε πάνω στην Ακρόπολη μια συνοικία που την ονόμασαν «Αναφιώτικα». Η συνοικία αυτή υπάρχει και σήμερα. Στα ασβεστωμένα σπιτάκια της, κάθονται οι απόγονοι των Αναφιωτών που χτίσανε.

Δεν ήταν όμως μόνο οι κατακτητές που διώχνανε τους Αναφιώτες από το νησί τους. Ήταν και οι πειρατές που τρομοκρατούσαν τότε το Αιγαίο κι έκαναν συχνά επιδρομές στα νησιά. Έγινε κάποτε και κάτι άλλο, πρωτάκουστο στον κόσμο. Το νησί είχε πολλές πέρδικες. Όσο πήγαινε, οι πέρδικες πλήθαιναν. Ήρθε ένας καιρός που είχανε γίνει χιλιάδες και τρώγανε τα λιγοστά γεννήματα που έβγαζε η Ανάφη. Ήταν απληστία. Δεν άφηναν σπυρί για σπυρί.

Οι Αναφιώτες σκαρφάλωσαν στα βουνά και κυνηγούσαν τις πέρδικες. Τρέχανε έξω στον κάμπο και μαζεύαν τ’ αυγά τους. Μια χρονιά μαζέψανε 10.000 αυγά. Όμως το κακό εξακολουθούσε. Δεν υπήρχε τρόπος να γλιτώσουν.

Πως έγινε και μια μέρα τα πράγματα αλλάξανε, δεν το ξέρουμε. Δεν το γράφει η ιστορία. Γράφει για τους βενετσιάνους και για τους Τούρκους που πήρανε το νησί.  μιλάει για τα παλικάρια που τους έδιωξαν μια μέρα. Όμως δε λέει τίποτα για τις πέρδικες. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί οι πέρδικες έπαψαν κάποτε να ρημάζουν την Ανάφη.

Ξέρουμε πως σήμερα οι Αναφιώτες σπέρνουν και θερίζουνε χωρίς να φοβούνται πως θ’ αφανιστούν τα γεννήματα τους και δεν θα ‘ χουνε ψωμί να φάνε. Αναρωτιέται κανείς πως γίνεται αυτό; Είναι μεγάλο μυστήριο. Γιατί οι πέρδικες έπαψαν κάποτε να ρημάζουν το νησί; μήπως δεν πληθαίνουν πια; Μήπως δεν κάνουν πια τόσα πολλά αυγά; Ή λέτε να ‘χουν βάλει γνώση;

Στύβω το μυαλό μου να βρω το λόγο. Όμως δεν είναι εύκολο να καταλάβω το γιατί.

Που να ξέρει κανείς τι έχει μια πέρδικα στο νου της.