Η Κίμωλος (κιμωλία γη)!

Η Κίμωλος βρίσκεται πολύ κοντά στη Μήλο. 

Είναι ένα νησί ξερό, χωρίς δέντρα και νερό. Έχει κοιτάσματα πωρολίθου και τη γνωστή «κιμωλία γη» που οι αρχαίοι τη χρησιμοποιούσαν στην ιατρική. Από αυτή την κιμωλία γη βγαίνει και η κιμωλία που μεταχειριζόμαστε στο σχολείο για να γράφουμε στον μαυροπίνακα.

Ιστορία δικιά της η Κίμωλος δεν έχει. Ακολουθούσε πάντα τις τύχες της Μήλου που βρίσκεται κοντά της. Οι αρχαίοι κάτοικοι της ήταν, καθώς φαίνεται, προοδευτικοί. Διατηρούσαν, σκαμμένα μέσα στη γη, ψυγεία. Εκεί το καλοκαίρι βάζανε τις στάμνες τους και άλλα πήλινα αγγεία με νερό, για να το διατηρήσουν δροσερό.

Για πολλές εκατοντάδες χρόνια το νησί το ρημάζανε και το τρομοκρατούσαν οι πειρατές. Ήταν δοβλέτι δικός τους. Ακόμα και οι Τούρκοι, που κατέλαβαν την Κίμωλο το 1537, δεν τολμούσαν να μείνουν για καλά στο νησί. Είχαν βρει έναν ιδιόμορφο τρόπο να το κυριαρχούν χωρίς να μένουν οι ίδιοι στον τόπο. Συνήθιζαν να διορίζουν έναν χριστιανό κάτοικο της Κιμώλου σαν βοεβόδα. Τον διάλεγαν τόσο καλά που μπορούσαν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο χριστιανός βοεβόδας δεν παράλλαζε από τους Τούρκους. Ήταν το ίδιο σκληρός και ανελέητος. Οι κάτοικοι δεν άντεχαν και φεύγανε. Το νησί είχε καταντήσει έρημο.

Τέλος, στα μέσα του 17^ου αιώνα, καταλάγιασαν στην Κίμωλο μερικές οικογένειες, που είχανε διώξει από τη Σίφνο, και χτίσανε το σημερινό χωριό.

Η παράδοση λέει πως αυτοί οι πρόσφυγες συνήθιζαν να ανεβαίνουν στην κορυφή του βουνού που είναι πάνω από το χωριό και να κλαίνε. Έβλεπαν από κει πάνω τη μακρινή πατρίδα τους, τη Σίφνο, και τα δάκρυα τους τρέχανε ποτάμι. Γι’ αυτό το βουνό αυτό λέγεται «Κλαψοβούνι».