Η Κάρπαθος στην Ελληνική Επανάσταση!

Η Κάρπαθος είναι ένα νησί με πολλά βουνά και κόλπους που σχηματίζουν λιμάνια.

Οι πρώτοι της κάτοικοι φαίνεται να ήταν Φοίνικες που ψάρευαν εκεί γύρω πορφύρες. Η πορφύρα ήταν τον αρχαίο καιρό ένα όστρακο περιζήτητο. Έβγαζε το θαυμάσιο χρώμα που αρχαίοι μεταχειρίζονταν για να βάφουνε τα ιμάτια των βασιλέων τους.

Τον καιρό της κλασικής εποχής η Κάρπαθος βρέθηκε κάτω από τους Σπαρτιάτες. Έγινε όμως κάτι που βοήθησε το νησί να δει καλύτερες μέρες. Όταν οι Αθηναίοι καταπιάστηκαν με την ανοικοδόμηση ενός παλιού ναού της Αθηνάς πάνω στην Ακρόπολη, οι Καρπάθιοι τους χάρισαν ένα κυπαρίσσι. Οι Αθηναίοι τότε περνούσαν χρόνια δύσκολα. Η προσφορά των Καρπάθιων τους συγκίνησε και παραχώρησαν στην Κάρπαθο αξιόλογα προνόμια.

Κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή, η Κάρπαθος βρισκόταν κάτω από Ρωμαϊκή και Βυζαντινή κυριαρχία. Και όταν οι Φράγκοι πήραν το Βυζάντιο, την κατέλαβε ο Λέοντας Γαβαλάς, ένας ευγενής από την Κρήτη, που ανακηρύχτηκε μοναχός του αφέντης του νησιού. Πιο ύστερα η Κάρπαθος πέρασε στην εξουσία ενός Γενοβέζου και από εκείνον την πήρε το 1305 ο άρχοντας της Κρήτης Αντρέας Κορνάρος. Η οικογένεια του Κορνάρου διαφέντευε την Κάρπαθο ως το 1537, οπότε την κυρίευσε ο τρομερός Τούρκος πειρατής Χαïρεντίν Βαρβαρόσας και την αφάνισε. Μισοερειπωμένη την πρόσφερε ύστερα στο Σουλτάνο.

Το 1821 η Κάρπαθος πήρε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και από το 1823 ήταν Ελληνική επαρχία. Όμως τα βάσανα της δεν είχαν τελειώσει. Το 1830 το νησί καταδικάστηκε, με μια συμφωνία που έγινε στο Λονδίνο, να ξαναδεχτει τον Τούρκικο ζυγό. Έμεινε κάτω από Τούρκικη κυριαρχία ως το 1912 που την κατέλαβαν οι Ιταλοί.

Η Κάρπαθος έγινε οριστικά Ελληνική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ένα νησί ορεινό. Όμως ανάμεσα στα βουνά της, ξανοίγονται βαθιές κοιλάδες με δέντρα, ελιές και οπωροφόρα, αμπέλια και πολλά νερά. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, στην Κάρπαθο βγαίνουν και δυο μυθικά φυτά, η Λαμπιδούσα και το Σιδερόχορτο. Η Λαμπιδούσα βγαίνει στο βουνό Λάστο και είναι ένα βότανο που χρυσώνει ότι αγγίζει απάνω του. Άμα τα αρνιά φάνε Λαμπιδούσα, χρυσώνουν τα δόντια τους. Οι παλιοί λένε πως οι Φράγκοι από Λαμπιδούσα έβγαζαν το χρυσάφι.

Το Σιδερόχορτο πάλι είναι ένα βότανο που ανοίγει κάθε κλειδωνιά κ’ έχει τη δύναμη να σπάει τα σίδερα. Μ’ αυτό μονάχα μπορούν να ανοιχτούν οι σιδερόπορτες που κλείνουν τα μέρη όπου είναι φυλαγμένοι οι θησαυροί. Σ’ ένα υπόγειο μακρινό, στο Τούρκικο που κλείνει με μια σιδερόπορτα, είναι γραμμένα κάτι γράμματα πάνω από τη σιδερένια πόρτα του. «Πίσω από τούτη την πόρτα είναι κρυμμένος ένας θησαυρός που θα είναι εκείνου που βαστάει στα χέρια του Σιδερόχορτο».

Σ’ αυτό το υπόγειο μπορεί να μπει ο καθένας, γιατί η πόρτα ανοίγει με μεγάλη ευκολία. Και βλέπει εκεί μέσα σωρούς τα φλουριά, τα διαμάντια και τα μαργαριτάρια. Άμα όμως δοκιμάσει να πάρει το παραμικρό, κλείνει η σιδερένια πόρτα και δεν ανοίγει, αν δεν παρατήσει αυτό που πήρε. Αν όμως έχεις Σιδερόχορτο την ανοίγεις και παίρνεις όλο το θησαυρό. Σ’ άλλους θησαυρούς για να μπεις μέσα πρέπει να ανοίξεις την σιδερόπορτα με Σιδερόχορτο.

Καμιά φορά που αμολούσαν τα άλογα να βοσκήσουν, οι σιδερένιες κλάπες που τους έβαζαν στα πόδια για να μην φεύγουν, βρίσκονταν ξεκλειδωμένες. Αυτό γινόταν γιατί φαίνεται πως εκεί στο χορτάρι που περπατούσε το άλογο, βρισκόταν το Σιδερόχορτο, και άγγιζαν πάνω του οι κλάπες και ξεκλειδώνονταν. Αλλά που να το βρεις μέσα στ’ άλλα χορτάρια. Για να το βρούνε μόνο μ’ ένα τρόπο μπορούσαν να το πετύχουν. Έπρεπε να ψάξουν να βρούνε τη φωλιά σκαντζόχοιρου που έχει τα μικρά του και να κουκουλώσουν τα σκαντζοχοιράκια με μπόλικο χώμα. Ο σκαντζόχοιρος θα πήγαινε αμέσως να βρει το Σιδερόχορτο για να ξεχώσει με αυτό τα μικρά του. Αν τότε στεκόταν κανείς επιτήδειος να αρπάξει το Σιδερόχορτο από του σκαντζόχοιρου το στόμα, έκανε την τύχη του. Με το Σιδερόχορτο θα μπορούσε να ανοίξει κάθε θησαυρό.