Η Αστυπάλαια και ο Κλεομήδης!

Η Αστυπάλαια έχει από τον αρχαίο καιρό Έλληνες κατοίκους. Λένε πως εκεί ζούσε και ο Κλεομήδης. Ένας σπουδαίος παλαιστής που, από το μεράκι του για τη νίκη, πάλεψε τόσο σκληρά με έναν άλλο αθλητή και τον σκότωσε με τις γροθιές του. Αυτό το θλιβερό γεγονός έγινε σε μια από τις αρχαίες Ολυμπιάδες.

Ο κόσμος που είχε πάει στην Ολυμπιάδα για να δει τους αγώνες, είδε τα καμώματα του Κλεομήδη και άρχισε να φωνάζει. Στον ιερό χώρο των Ολυμπιακών αγώνων, που ήταν αφιερωμένος στην ειρήνη και στην αγάπη, δεν είχε ξαναγίνει τέτοιο ανοσιούργημα.

Οι Ελλανοδίκες ακύρωσαν αμέσως τη νίκη που ο Κλεομήδης πήρε με τόσο αξιοκατάκριτο τρόπο, και τον καταδίκασαν να πληρώσει πρόστιμο 40 τάλαντα.

Ο Κλεομήδης πήρε κατάκαρδα αυτή την προσβολή. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την καταφρόνια και από το κακό του τρελάθηκε. Σε κακά χάλια γύρισε πίσω στην Αστυπάλαια όπου, πάνω στην τρέλα του, έκανε ένα ακόμα μεγαλύτερο κρίμα. Σε μια κρίση της τρέλας του, γκρέμισε το στύλο που βάσταζε τη στέγη ενός σχολείο. Η στέγη έπεσε πάνω στους μικρούς μαθητές και σκότωσε τους πιο πολλούς.

Οι αγριεμένοι κάτοικοι του νησιού κυνήγησαν τον Κλεομήδη και τον λιθοβολούσαν αποφασισμένοι να τον σκοτώσουν. Όμως ο Κλεομήδης τα κατάφερε να τους ξεφύγει. Μπήκε τρέχοντας στο ιερό της Αθήνας και κρύφτηκε σ’ ένα μεγάλο κασόνι.

Όταν οι διώκτες του μπήκανε μέσα στο ιερό και τον ψάχνανε, δεν τον βρήκανε. Δεν ήταν μέσα στο κασόνι ούτε σε άλλο μέρος του ιερού. Οι άνθρωποι τα χάσανε. Δεν μπορούσανε να καταλάβουν που είχε πάει. Ρώτησαν λοιπόν το Μαντείο των Δελφών για να μάθουν τι είχε γίνει ο Κλεομήδης. Η Πυθία τους είπε πως η μυστηριώδης εξαφάνιση του τους δίνει την απάντηση. Ο Κλεομήδης είχε γίνει ήρωας και οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας έπρεπε να τον τιμούν. Εκείνα τα χρόνια, κανείς δεν τολμούσε να κρίνει τα λεγόμενα της Πυθίας, όσο κι αν του φαινόταν παράξενα. Έτσι και οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας αναγκάστηκαν να παραδεχτούν κάτι που τους φαινόταν απαράδεκτο.

Ύστερα ο Κλεομήδης ξεχάστηκε. Μέσα στην αντάρα που ακολούθησε, ποιος θα είχε στο νου του ένα τόσο παλιό περιστατικό. Την Αστυπάλαια την κατέλαβε η Ρώμη, ύστερα την πήραν οι Φράγκοι που την είχαν φέουδο τους για 4 αιώνες. Το 1540 την πήραν οι Τούρκοι. Η Αστυπάλαια τράβηξε με τη σειρά της, όλα όσα τράβηξαν και τα άλλα νησιά. Το 1912 την κατέλαβαν οι Ιταλοί, και η Αστυπάλαια έμεινε κάτω από Ιταλική κυριαρχία μέχρι το 1945, οπότε δόθηκε στην Ελλάδα από τους ξένους που διαφέντευαν τον κόσμο, εκείνο τον καιρό.

Για την Αστυπάλαια η λαϊκή παράδοση λέει και κάτι άλλο. Ήταν, λένε, από πάντα τόπος κυνηγιού και είχε πάρα πολλούς λαγούς. Ακόμα και τον 3^ο αιώνα π.χ. οι χωρικοί παραπονιόταν για τις ζημιές που έκαναν οι λαγοί στα χωράφια τους. Μην ξέροντας πώς να τους εξολοθρεύσουν, ρώτησαν τότε την Πυθία τι να κάνουν. Η Πυθία τους είπε: «Κύνας τρέφειν και κυνηγετείν». Αυτό θα πει: «να ταΐζεται τα σκυλιά και να κυνηγάτε λαγούς». Οι χωρικοί φέρανε τότε στην Αστυπάλαια κυνηγετικά σκυλιά και κατόρθωσαν να πιάσουν μέσα σε ένα χρόνο 6.000 λαγούς.

Σήμερα η Αστυπάλαια είναι ψαρότοπος και ένα νησί που δεν έχει καθόλου έντομα και φίδια. Οι κάτοικοι λένε πως τα δηλητηριώδη έντομα και τα φίδια τα έβγαλε από τη μέση ένας μαθητής του Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως πολύ καλά έκανε.