Ο Κολοσσός της Ρόδου!

Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου. Έχει πολύ ωραίο κλίμα. Ο ήλιος λάμπει πάντα στον ουρανό της. Γι’ αυτό τον αρχαίο καιρό η Ρόδος ήταν αφιερωμένη στο θεό του ήλιου Απόλλωνα.

Η πόλη της Ρόδου, η πρωτεύουσα, κτίστηκε τον αρχαίο καιρό. Τότε που η Ρόδος ήταν ένα αξιόλογο πολιτιστικό κέντρο. Το νησί είχε ακόμα και σήμερα λείψανα της λαμπρής εκείνης εποχής. Κοντά σ’ αυτά όμως έχει και κτίρια μεσαιωνικά και ακόμα κι ένα περίφημο τούρκικο  τζαμί. Βλέποντας όλα αυτά τα μνημεία, μπορεί να ξαναζωντανέψει κανείς με το νου του τα ιστορικά περιστατικά που αφήσανε στη Ρόδο τα χνάρια τους.

Στους ιστορικούς χρόνους, ο Ρόδος είχε φτάσει στο μεγαλύτερο σημείο της ακμής. Οι πόλεις της Λίνδος και η Ρόδος γεμίσανε με θαυμαστά αρχιτεκτονικά έργα και αγάλματα. Ένα από τα πιο αξιόλογα ήταν ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου, ένα χάλκινο άγαλμα που είχε ύψος 30 μέτρα. Ήταν έργο ενός σπουδαίου καλλιτέχνη που χρειάστηκε δώδεκα χρόνια για να το τελειώσει. Έχουμε ακουστά πως ο Κολοσσός ήταν τοποθετημένος στην είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με ανοιχτά πόδια. Από κάτω περνούσαν τα καράβια που έμπαιναν στο λιμάνι.

Η λαμπρή εποχή του νησιού βάσταξε αρκετό καιρό. Ύστερα η Ρόδος κακοτύχησε όπως όλα τα άλλα Δωδεκάνησα. Τον καιρό των Μακεδόνων έμεινε χρόνια κάτω από την κυριαρχία τους. Κατόρθωσε να τους διώξει μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου. Αργότερα υποτάχθηκε στη Ρώμη. Από τη Ρώμη πέρασε στο Βυζάντιο. Το 1207 άλλαξε πάλι κυρίους, την πήρανε οι Σταυροφόροι. Τέλος βρέθηκε το 1309 στα χέρια των ιπποτών του τάγματος των Ιωαννίνων που λεγόταν Ιωαννίτες κι έμειναν στη Ρόδο για δυο αιώνες.

Η αλήθεια είναι πως κάτω από τους Ιωαννίτες οι κάτοικοι της Ρόδου δεν πέρασαν κακά. Οι Ιωαννίτες ήταν σαν να πούμε ο Ερυθρός Σταυρός του Μεσαίωνα.

Μόνο που αντί για κόκκινο σταυρό, φορούσαν κόκκινες άλικες κάπες με άσπρο σταυρό. Ήταν ένα τάγμα ανθρωπιστικό, φρόντιζαν τους λαβωμένους και τους αρρώστους. Με τους Έλληνες ήταν ευγενικοί. Δεν τους ζόριζαν.

Το 1522 όμως πολιόρκησαν οι Τούρκοι τη Ρόδο και οι Ιππότες, έπειτα από μακρά και ηρωική αντίσταση, αναγκάστηκαν να φύγουνε και να αφήσουν τους Ροδίτες στους Τούρκους.

Με την Ελληνική Επανάσταση, θα έλεγε κανείς πως η Ρόδος θα έβρισκε την ησυχία της. Αλίμονο! Την περίμεναν κι άλλα κακά. Το 1912 την κατέλαβαν οι Ιταλοί. Μόλις το 1945 ελευθερώθηκε κι έγινε ένα με την Ελλάδα.

Σήμερα στη Ρόδο έχουν μείνει τα σημάδια που θυμίζουν την ιστορία του νησιού. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και διάφορες λαϊκές παραδόσεις. Μια είναι ο θρύλος του Δράκου της Ρόδου που ανεβαίνει και κατεβαίνει ολημερίς σ’ ένα μεγάλο βράχο σχισμένο στα δυο. Πάνω στο βράχο είναι μια λακκούβα. Αυτή είναι το πινάκι του Δράκου. Άλλοτε το πινάκι το γεμίζανε οι χωρικοί με φαΐ για να έχει να φάει ο Δράκος. Όμως μια μέρα που δεν του είχανε βάλει καλό φαΐ, θύμωσε ο Δράκος, έδωσε μια κλωτσιά στο βράχο και τον έσπασε. Από τότε οι χωρικοί δεν του βάζουν πια φαΐ στο πινάκι. Ο Δράκος πεινάει και ανεβοκατεβαίνει στο βράχο από το κακό του. Να κυνηγήσει τους χωρικούς δεν μπορεί, γιατί δίπλα στο βράχο είναι μια εκκλησία που είναι αδύνατο να την περάσει. Σαν ζυγώσει στην εκκλησία θα γίνει καπνός.

Άλλη λαϊκή παράδοση είναι ο θρύλος των Ιωαννιτών ιπποτών, που κατεβαίνουν τη νύχτα από το κάστρο και τριγυρνάν στη Ρόδο. Κανείς δεν τους βλέπει. Περνάνε από το λιθόστρωτο μέσα στο σκοτάδι. Όποιος ξαγρυπνά, ακούει τις πατημασιές τους.