Τι μας λέει ο μύθος της Άνδρου!

Η Άνδρος είναι ένα από τα μεγαλύτερα νησιά των Κυκλάδων. Έχει πολλά νερά. Γι’ αυτό τον παλιό καιρό την λέγανε «Υδρούσα». Γύρω από τις πηγές της, φυτρώνουν η δάφνη, η ροδιά, μοσχοβολούν τα μυρωδικά. Τα ρυάκια της κατρακυλάνε στις πλαγιές μέσα στην πρασινάδα.

Στην Άνδρο βρέθηκαν και βρίσκονται ακόμα και σήμερα αρχαϊκά και προϊστορικά εργαλεία. Οι Ανδριώτες τα λένε «αστροπελέκια». Πιστεύουνε πως γίνονται από τους κεραυνούς που πέφτουν από τον ουρανό. Δε φαντάζονται πως είναι δυνατόν να τα έφτιαξαν ανθρώπινα χέρια. Είναι τόσο βαριά και αλλιώτικα από τα σημερινά.

Όμως αυτά δεν είναι τα μόνα σημάδια που έχουν μείνει στο νησί από παλιά και τα εξηγούν με τον τρόπο το δικό τους οι Ανδριώτες. Πάνω από μια θέση που λέγεται Καμάρα είναι μια πόρτα μοναχική, φτιαγμένη από τρία πράσινα, μεγάλα λιθάρια. Τα δυο από τα λιθάρια είναι παραστάτες και τα’ άλλο είναι τα’ ανώφλι. Αυτή η πόρτα είναι χτισμένη από πολύ παλιά. Οι Ανδριώτες λένε πως κάτω από τον έναν παραστάτη είναι χωμένος θησαυρός κι από τον άλλο, φίδια. Όμως κανείς δεν ξέρει σε ποιόν είναι ο θησαυρός και σε ποιόν τα φίδια. Γι’ αυτό κανείς δεν κοιτάει να σκάψει να τον βρει.

Βρίσκονται κάπου στο νησί και δυο πύργοι γκρεμισμένοι. Είναι από τον καιρό που κατοικούσαν οι Δράκοι στην Άνδρο. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, πρώτοι που κατοικήσανε στην Άνδρο ήταν οι Δράκοι. Κατόπι οι Έλληνες. Και τελευταίοι οι Τούρκοι.

Τον καιρό που κατοικούσαν οι Δράκοι στο νησί, τους πύργους τους είχανε χτίσει δυο Δράκοι. Τους χτίσανε όσο μπορούσαν πιο ψηλούς, για να μιλούνε ο ένας με τον άλλον από εκεί ψηλά και να μην μπορεί να τους ακούσει κανείς να λένε τα μυστικά τους.

Τώρα πια οι πύργοι είναι γκρεμισμένοι. Και κανείς δεν έμαθε τι μυστικά λέγανε οι δυο Δράκοι από τον έναν πύργο στον άλλο. Ούτε ξέρανε οι Ανδριώτες αν όσα λέγανε ήταν για καλό ή για κακό.

Είναι και μια πηγή στο νησί που το νερό της το’ κάμε κρασί ένας από τους αρχαίους θεούς, ο Διόνυσος. Όποιος πιει από αυτήν την πηγή γίνεται χεροδύναμος. Είναι «ανδρειωμένος» όπως λένε οι Ανδριώτες.

Όλα αυτά βρίσκονται στη Άνδρο. Τα’ αστροπελέκια που πέσανε από τον ουρανό. Η πόρτα με το θησαυρό και τα φίδια. Η πηγή που άμα πιεις από το νερό της γίνεσαι ανδρειωμένος. Οι δυο πύργοι που είναι πια ρημάδια. Φτάνει να θέλει κανείς να τα’ ακούσει και θα βρεθεί ένας από τους παλιούς Ανδριώτες να του τα πει.

-         Μα το θεό, όλα αυτά είναι αλήθεια! Σου λέει στο τέλος.

Και άμα τον ρωτήσεις γιατί δεν έσκαψε κανείς για να βρει το θησαυρό, σου λέει:

-         -Μα δεν είχαμε καιρό. Είχαμε τις δουλειές μας. Ύστερα ποιος πάει γυρεύοντας να τον φάνε τα φίδια!

Κι αλήθεια οι Ανδριώτες δεν είχανε καιρό. Είχανε τις δουλειές τους. Έναν καιρό έφτιαχναν στην Άνδρο περίφημα μετάξια που τα πουλούσαν στον κόσμο όλον. Πιο ύστερα, πλούτισαν από τα καράβια τους που αρμένιζαν και αρμενίζουν ακόμα και σήμερα στις θάλασσες.

Είναι ψημένοι από την αρμύρα της θάλασσας και δεν τη φοβούνται. Μιαν άκρη του νησιού τους αντικρίζει τον Καφηρέα, τον «κάβο ντόρο» όπως τον λένε οι ναυτικοί. Εκεί γύρω έχει πάντα μεγάλες φουρτούνες. Ο Καφηρέας είναι αγριεμένος γιατί κάποτε του είχε τάξει κάτι ένας ναυτικός και δεν του το έδωσε. Τον κορόιδεψε. Από τότε ο Καφηρέας τους έχει άχτι τους ναυτικούς. Θέλει να τους βουλιάξει όλους.

Όμως οι Ανδριώτες καπετάνιοι δεν τον φοβούνται. Περνούνε από κείνα τα μέρη ακόμα και με την πιο μεγάλη φουρτούνα. Είναι άξιοι ναυτικοί. Αγαπούν τη θάλασσα και γι’ αυτό η θάλασσα δεν τους πειράζει.