Ο Μύθος της Αμοργού!

Η Αμοργός είναι ένα νησί που, τον καιρό του Κυκλαδίτικου πολιτισμού, γνώρισε μεγάλη ακμή. Το ίδιο στάθηκε φημισμένη και στους ιστορικούς χρόνους προπάντων για τους «αμοργιανούς χιτώνες» που ύφαιναν οι Αμοργιανοί.

Διάφανοι και πολύ λεπτοί, αυτοί οι χιτώνες ήταν περίφημοι. Όχι μόνο για τη λεπτή τους ύφανση, αλλά και για το εξαιρετικό χρώμα τους, που άρχιζε από το κοκκινωπό και προχωρούσε στο ρόδινο. Το μοναδικό αυτό χρώμα το πετύχαιναν οι Αμοργιανοί, χάρη σ’ ένα μύκητα που φύτρωνε στο νησί τους. Ήταν ένα χρώμα σπάνιο και γι’ αυτό περιζήτητο.

Αργότερα, η Αμοργός έχασε την παλιά της δόξα. Την εποχή μάλιστα της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας έγινε καταφύγιο των πειρατών.

Σήμερα, από την παλιά ακμή της δεν έχει μείνει τίποτα. Οι Αμοργιανοί είναι φτωχοί. Οι πιο παλιοί παρηγορούνται για τη φτώχεια τους, κι ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο, γιατί ακόμα πιστεύουν σε διάφορους μύθους και θρύλους που τους έχουν διηγηθεί οι παππούδες τους.

Σ’ ένα βράχο του νησιού είναι σκαλισμένα κάτι γράμματα πολύ παλιά. Οι Αμοργιανοί λένε πως γράφουνε για ένα θησαυρό που είναι κρυμμένος κάπου στο νησί κι όποιος μπορέσει να τα διαβάσει θα βρει το θησαυρό. Όμως κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να τα εξηγήσει. Όσοι γραμματισμένοι κι αν προσπάθησαν να τα διαβάσουν, δεν καταφέρανε τίποτα.

Ήταν κι ένας μια φορά, που ήξερε τη Σολομωνική και πήγε σε εκείνο το μέρος να προσκαλέσει τους διαβόλους να του τα διαβάσουνε. Κι αλήθεια, με τα ξόρκια της Σολομωνικής, μαζεύτηκαν τα δαιμόνια και διάβαζαν. Όταν όμως θέλησε να τα διώξει δεν φεύγανε, όσο και τα ζόριζε. Με τα πολλά, τον πήρανε μαζί τους και κανείς δεν τον ξαναείδε. Κανείς δεν έμαθε τι απόγινε.

Είναι κι ο ναός του Αγίου Γεωργίου στην Αμοργό, που θεωρείται Μαντείο. Δίπλα στο ναό είναι και μια πηγή που θεωρείται μαντική. Έρχεται πολύς κόσμος από μακριά για να του λύσει το Μαντείο τα προβλήματα του, άλλα σοβαρά κι άλλα τιποτένια.

Φαίνεται πως το έθιμο αυτό έχει τη ρίζα του στην αρχαιότητα, οπότε είναι πιθανό να βρισκόταν εκεί ένα Μαντείο. Οι σημερινοί παπάδες είναι καλόκαρδοι. Δέχονται πολλές φορές να παίξουν τα ρόλο των αρχαίων ιερέων και να φανερώσουν, σ’ όσους προσέρχονται και τους ρωτούν, τα μελλούμενα τους.